Πόσον αντίφαση εν η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ;

Πριν αναφέρω θκιό κουβέντες δικές μου, παραθέτω ορισμένες κάποιων άλλων οι οποίες έχουν έμμεσην σχέσην με το όλον πνεύμαν της ανάρτησης:

"All forms of politics are dirty my friend. Democracies, dictatorships, variations on one theme: please the mob"
Σκηνή που το πρώτον επεισόδιο της σειράς "Winds of War"

- "Ο Ναπολέων Βοναπάρτης ομολογεί πως «ο ηγέτης είναι έμπορος ελπίδας»."
- "Ο φιλόσοφος Bertrand Russel διαπιστώνει πως «κανένας άνθρωπος ούτε ομάδα ούτε έθνος δεν μπορεί να ενεργήσει ανθρώπινα ή να σκεφθεί σωστά υπό το κράτος ενός μεγάλου φόβου.»"
- "«Το όνειρο που βλέπουμε ξυπνητοί είναι η ελπίδα», είπε ο Αριστοτέλης." - "«Είναι το χειρότερο κακό», είπε ο Νίτσε, «διότι παρατείνει τα βάσανα των ανθρώπων»."
- "όπως λέει μία γερμανική παροιμία «Οι δυνατοί έχουν θέληση, οι αδύναμοι έχουν ελπίδα»."
- "Ολοκληρώνοντας την ανάλυσή του για το φόβο ο Αριστοτέλης αποκαλύπτει πως, για να καλλιεργηθεί ο φόβος, «δεῖ τινα ἐλπίδα ὑπεῖναι σωτηρίας, περὶ οὖ ἀγωνιῶσιν.» Πρέπει, δηλαδή, να υπάρχει μία ελπίδα, κάτι για το οποίο να αγωνιούν, γιατί αυτός που δεν ελπίζει, δεν φοβάται!"
- "«Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι λεύτερος!»"

Εν ήταν πολλά έννεν; Πάμεν στα δικά μου τωρά, όσον πιο σύντομα μπορώ.

Σαν άθρωπος που αυτοπροσδιορίζομαι πλέον ως "αριστερών πεποιθήσεων", "προοδευτικός" κλπ. κλπ. (αν τζιαι οι ταπέλλες εν μου αρέσκουν), ευχαριστήθηκα εν μέρει που το αποτέλεσμαν των εκλογών στην Ελλάδα, καθαρά διότι για πρώτη φοράν ήρτεν πρώτη δύναμη μια (φαινομενικά) αριστερή πολιτική παράταξη. Εδυσαρεστήθηκα παράλληλα που η ΧΑ επαρέμεινεν στα ποσοστά της, δείχνοντας το σαφές έλλειμαν πολιτικής μνήμης τζιαι νοημοσύνης των σύγχρονων Ελλήνων. Συνολικά επίσης, εν δυσάρεστον ότι τα ποσοστά της "συντήρησης" στην χώραν επαραμείναν αρκετά ψηλά ώστε ο νικητής των εκλογών να μεν μπορεί να είναι αυτοδύναμος. Με αποτέλεσμαν να είναι οι συνεργασίες απαραίτητες.

Σαν παρένθεσην, πρέπει να επαναλάβω ότι το σύστημαν εν σαθρόν τζιαι πρέπει να αλλάξει. Υπάρχουν θκιό κυρίως τρόποι να αλλάξει το σύστημαν: η βία, τζιαι η αποχή. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι μπορεί να αλλάξει τζιαι "εκ των έσω", ειρηνικά. Η ιστορία ως σήμερα εν τους δικαιώννει, αν τζιαι εύχομαι να έχουν τελικά δίκαιον, διότι απεχθάνομαι τη βίαν. Η δε αποχή εν μια αφηρημένη έννοια, τζιαι θέλει πολύν τζιαιρόν να δουλέψει (όπως δείχνει ας πούμεν η σταδιακή απαξίωση της θρησκείας, του κατ'εξοχήν εξουσιαστικού συστήματος).

Επίσης, αν τζιαι βλέπω πως λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, με τεράστια ελλείμματα ως προς τα διεθνιστικά οράματα των εμπνευστών της, εξακολουθώ να την θωρώ ως την πρώτην συγκροτημένην διεθνιστικήν προσπάθειαν στον πλανήτην, η οποία μπορεί να αποτυγχάνει οικτρά σε αρκετούς τομείς (λόγω των εθνικιστικών αντιστάσεων στα κράτη-μέλη τζιαι φυσικά τους κεφαλαιοκράτες που τα μανιπιουλάρουν) αλλά δείτε μόνον πόσον μακρινή φαντάζει μια πολεμική σύγκρουση ανάμεσα σε μέλη της. Έτσι θεωρώ πιο μεγάλον στοίχημαν τζιαι ρίσκον (άρα τζιαι πιο γενναίον) να παλαίψει η Ελλάδα μέσα στην Ε.Ε. παρά να αποχωρήσει. Αφενός γιατί οι συνέπειες για την ίδιαν εν απρόβλεπτες, αλλά τζιαι για την Ε.Ε. ως "πείραμαν" διεθνισμού.

Κλείοντας την παρένθεσην, επανέρχομαι στον τίτλον της ανάρτησης. Εν ξέρω τι κινήσεις έκαμεν ο Τσίπρας, ούτε πόσον "μονόδρομος" ήταν η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ, αλλά όποθεν τζιαι να το πιάσεις, υπάρχει αντίφαση. Επανειλημμένα στην Κύπρο υπήρξα θιασώτης της συνεργασίας ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ, θκιό ιδεολογικά αντίπαλων χώρων, για επίτευξην συμφωνίας στο κυπριακόν. Που τούτην την άποψην έθθα επερίμενεν κάποιος να με ενοχλεί η εν λόγω συνεργασία. Πρέπει να σημειώσω όμως ότι ουδέποτε εθεώρησα εφικτήν πολιτικά μιαν διακυβέρνηση ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ. Μπορεί να εν ποσώς πιο επιθυμητή που τες κολοβές ιδεολογικά διακυβερνήσεις με το ΔΗΚΟ τζιαι την ΕΔΕΚ (θκιό ανύπαρκτα που ιδεολογικής άποψης κόμματα) αλλά είναι εξόχως αντιφατική. Πως θα λειτουργούσεν αρμονικά με τόσες διαφορές στο πολιτικόν επίπεδον;

Έτσι τζιαι με τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Άλλον να επιδιώξεις συνεργασίες σε κοινά αποδεκτές πολιτικές (π.χ. εναντίον των μνημονίων) τζιαι άλλον να κάμνεις κυβέρνησην όπου συνυπάρχουν "προοδευτικοί" (εφ'όλης της ύλης) τζιαι "συντηρητικοί". Υπάρχει μεν το θετικόν ότι πρόκειται για θκιό πολιτικούς σχηματισμούς που δεν έχουν ξανακυβερνήσει, αλλά πολλά φοούμαι ότι η κατάληξη δεν θα είναι θετική, λόγω ακριβώς τούτης της θεμελιώδους αντίφασης. Είδαμεν το τζιαι δακάτω εξάλλου. Καλλίττερα να εξεκαθαρίζαν που τα τωρά τα πράματα, να αποτείνετουν ο Τσίπρας καθαρά σε αριστερούς σχηματισμούς τζιαι αν δεν ανταποκρίνονταν να ξαναγίνουν εκλογές ώσπου να καταστεί κάποιος αυτοδύναμος. Πως θα προωθήσεις "διεθνιστικές" πολιτικές με εθνικιστές υπουργούς; Πως θα βελτιώσεις τες κοινωνικές συνθήκες (υγεία, παιδεία κλπ.) με στρατόκαυλους τζιαι ρατσιστές; Πως θα προχωρήσεις σε ριζοσπαστικές ενέργειες τζιαι προοδευτικές τομές όταν η συντήρηση εν μέσα στους "κολπους" σου; Ιδού η απορία...

Ώσπου να καταστεί η προοδευτικότητα αυτοδύναμη, stay cool and keep rocking!

Όλοι οι δρόμοι...

...οδηγούν στη Ρώμη. Φυσικά εμείς επειδή είμαστεν νησιώτες, επήαμεν με την Ryan Air. Άρα μπορεί να ελαλούσαν οι Ρωμαίοι, ότι τζιαι "ούλλοι οι αεροδιάδρομοι οδηγούν στη Ρώμη". Τέσπα.

Όπως εξανάπα, τούτον το μπλογκ λειτουργεί τζιαι σαν το ημερολόγιον που ποττέ εν "εκράτησα". Οπότε μιαν έστω σύντομην αναφοράν στο ταξιδάκιον μας πρέπει να κάμω.

Περίεργη περίοδος εννά μου πεις να ταξιδέψει κάποιος. Φυσική διαπίστωση, αφού εμάθαν μας ότι ταξίθκια αναψυχής μπορείς μόνον να τα κάμεις την "περίοδον των διακοπών". Εμείς πάντως πέρσι (Βρυξέλλες) τζιαι φέτι (Ρώμη) μια χαρά εσπάσαμεν το στερεότυπον. Τζιαι έκατσεν μας μια ομορφιά.

Ο τζιαιρός εν μας εβοήθησεν πολλά, αφού ήταν συνέχεια συνεφκιά τζιαι ψιλόβροχον, αλλά παρόλον που είμαστεν όπως τη ζάχαρην, εν ελιώσαμεν. Ας εν καλά τα αδιάβροχα τζιαι οι ομπρέλλες. Κρύον εν έκαμνεν, διάθεση θετική υπήρχεν οπότε ούτε που μας εφάνηκεν το εξ ουρανού "φτύσιμον".

Η Ρώμη λοιπόν. Είχαμεν συνολικά τρεις μέρες καθαρές να ρίξουμεν μιαν αμμαθκιάν, τζιαι η αλήθκεια είναι ότι αν δεν είχαμεν τα κοπελλούθκια (που εχάσαν τζιαι πέντε μέρες σχολείον, αλλά τι είναι το σχολείον μπροστά στην εμπειρίαν του ταξιθκιού;) μπορεί τζιαι να μας εκανούσαν. Αν είχαμεν ακόμα τόσες θα την εβλέπαμεν πιο "πλήρως" αλλά ακόμα τζιαι έτσι μια χαρά εμαζέψαμεν τες εικόνες μας τζιαι τες γεύσεις μας.

Αν είσαστεν άθρωπος που γουστάρει τα έργα του είδους του (των άλλων αθρώπων δηλαδή), όπως είμαι εγώ, εννά τη γουστάρετε την "αιώνιαν πόλην". Δεν έshιει παθκιάν που να μεν σφύζει που ιστορίαν, τέχνην τζιαι κατασκευάσματα σχεδιασμένα να προκαλέσουν το δέος. Εντάξει εν παλιά, εν στενοκοπημένη, εν λερωμένη, αλλά η ατμόσφαιρα ρε παιδί μου, οι κλίμακες των πάντων, η συμπυκνωμένη γνώση τζιαι το αποτύπωμαν των αιώνων εν τόσον συναρπαστικά που σε κάμνουν να νομίζεις ότι δακάτω στο ομφαλόν της γης (την Κύπρο σιόρ) έππεσεν πόμπα τζιαι εν έμεινεν τίποτε.

Το οροφοδιαμέρισμαν μας ήταν κοντά στον κεντρικόν σταθμόν των τρένων, όπου σε παίρνει το λεωφορείον που το αεροδρόμιον του Ciampino (όπου παρκάρει ουσιαστικά μόνη της η κυρία Ryanair) σε περίπου 40 λεπτά. Άμα εύρεις τόπον διαμονής κοντά στον σταθμόν εν ούλλα κοντά σου. Μάλιστα αντί ξενοδοχείου επροτιμήσαμεν σπίτιν τζιαι ήρτεν μας τζιαι αρκετά πιο φτηνά.  Αν είσαι περιπατητής γερός εν χρειάζεσαι καν την συγκοινωνίαν ή ξεναγούς. Πιάννεις το χάρτη σου τζιαι ξαπολιέσαι. Τζιαι άμα έρτει η μέρα να στραφείς πιάννεις θκιό λεπτά το shuttle τζιαι στρέφεσαι στο αεροδρόμιον. Εύκολα πράματα. Άσε που ο σταθμός ο ίδιος εν όπως το mall, γεμάτος καταστήματα τζιαι φαγάδικα. 

Το Κολοσσαίον έννεν άshιημον, το Βατικανόν εν εντυπωσιακόν, αλλά εμέναν πιο πολλά εσυγκίνησεν με η Piazza Venezia (ουσιαστικά το κέντρον της πόλης) τζιαι οι γέφυρες του Τίβερη. Όσον να'ναι εμετάδωσεν μου ο παπάς μου την λαχτάραν του νερού ρε παιδί μου. Όποτε δω ποταμόν, έστω τζιαι πράσινον, κάτι παθαίνω. Η Fontana di Trevi, που πάλε έshιει να κάμει με νερά, ήταν χωσμένη μέσα στες σκαλωshιές οπότε μπορεί να την αδικώ νάκκον. Πάντως το σελινούδιν μας εσύραμεν το μέσα μαζίν με τη σχετικήν ευχήν, ως είθισται.

Αρέσαν μου πολλά τζιαι οι Ιταλοί ρε κοπέλια. Αθρώποι προσιτοί τζιαι χαμογελαστοί. Ούτε φορτικοί ούτε ψυχροί τζιαι απόμακροι. Ερέσσαμεν με τα κοπέλια μας (4 συνολικά, αφού ήρταν τζιαι τα Σαλονικιώτικα ξαδέρφια), τυλιμένα στα αδιάβροχα όπως τα στρουμφάκια τζιαι ακούαμεν το "bambini bellisimi" σύννεφον. Οι κοπέλες εν με ενθουσιάσαν, αλλά όπως ευστόχως επισήμανεν το κουνιαδάκιν (επίσης συμμετέχων στην αποστολήν), ενδεχομένως το δείγμαν να μεν ήταν "αντιπροσωπευτικόν". Μπορεί να είχα τζιαι πολλά "ψηλές προσδοκίες" (εν αντρέπεσαι εννά μου πεις, παντρεμένος άθρωπος).

Συνολικά έφυα που τη Ρώμην με την αίσθησην ότι χρωστώ άλλην μιαν επίσκεψην. Ίσως να στραφούμεν όταν εν τζιαι τα κοπέλια πιο δυνάμενα για περπάτημαν, για να θκιαβούμεν τον Τίβερην παρέαν με την αγάπην τζιαι να ρεμβάσουμεν στα καταπράσινα νερά του.

Ώσπου να στραφώ στη Ρώμη, stay cool and keep rocking!

Ο θάνατος του "Αυτόματου"

Το αδιέξοδον του πάρκινγκ της προσφυγικής πολυκατοικίας ήταν γεμάτον κόσμο, στριμωγμένο γυρόν που έναν ασθενοφόρον. Παρά τη συχνήν παρουσίαν ασθενοφόρων στο συνοικισμόν (γεμάτος γέροντες γαρ), ανησύχησεν. Μόλις τους είδεν επήεν το μυαλόν της στο κακόν.

- "Ο παππούς......".

Είshιεν της τηλεφωνήσει το πρωίν ο παπάς της ότι ο παππούς εν εμπορούσεν να περπατήσει, τζιαι να περάσει να του βάλει ένεση. Οπότε η εικόνα στο πάρκινγκ εσυνδυάστηκεν με την πάγιαν ανησυχίαν για τον Γιαλουσίτη γέροντα , ο οποίος για αρκετόν τζιαιρόν τωρά μπαινοφκαίννει στο νοσοκομείον με διάφορες σοβαρές ανεπάρκειες. 

Τα κεφάλια εγυρίσαν πάνω της όπως εκατέβηκεν που το αυτοκίνητον, λες τζιαι επεριμέναν ακριβώς την άφιξην της. Κάποιοι ενδεχομένως να εξέραν ότι εν γιατρός οπότε υποθέσαν ότι ο ερχομός της εσυνδέετουν με την άφιξην του ασθενοφόρου τζιαι του συμβάντος που το επροκάλεσεν.

Η μαθκιά της έππεσεν σε μιαν γνωστήν φιγούραν της γειτονιάς, την οποίαν οι γνωστοί της ελαλούσαν "ταξιτζίνα", διότι ο άντρας της ήταν οδηγός ταξί. 

"Κ. Ελένη μου μα νάμπου έγινεν τζιαι ήρτεν ασθενοφόρον;"

"Ποια είσαι κόρη μου εσύ;" απάντησεν η "ταξιτζίνα" που εν καλοθωρεί λόγω ηλικίας.

"Η κόρη της Μαρίας, κ. Ελένη μου, γιατί είσαστεν δαμέ μαζεμένοι τι έγινεν, ξέρεις;"

"Μάνα μου κόρη μου, ήρτα τζιαι ήβρα τον μέσα στο αυτοκίνητον, γυρμένον, εν ξέρω..." είπεν η "ταξιτζίνα".

"Εν ο "Αυτόματος", εν πεσμένος μέσα στο αυτοκίνητον του" είπεν κάποιος που τον κόσμον.

Το βλέμμαν της επήεν πίσω που τον κόσμον, στη γωνιάν της πολυκατοικίας, όπου είδεν το γνωστόν κότσιηνον μερσεντές του "Αυτόματου", έξω που την συνηθισμένην θέσην του, λες τζιαι είshιεν ξεκινήσει να φκει που το γκαράζ τζιαι ελοξοδρόμησεν προς τες διπλανές ελιές. Στο τιμόνιν του γερμένη μια κελλέ, τζιαι τα άσπρα μαλλιά επιβεβαιώναν την ταυτότηταν του οδηγού.

Ήδη το πλήρωμαν του ασθενοφόρου άρχισεν τη διαδικασίαν να μεταφέρει τον νεκρό γέροντα στο νοσοκομείον.

"Ήβρα τον έτσι γερμένον μάνα μου, καρτερώ να έρτει τζιαι η κόρη μου, εκρύωσα τζιόλας δαμέ έξω" είπεν σχεδόν θυμωμένα η "ταξιτζίνα".

Ακουμπώντας ακόμα μια φοράν τον ώμον της γερόντισσας, ανέβηκεν τα σκαλιά προς το διαμέρισμαν του παππού. Είδεν τον μιαν μμαθκιάν, άκουσεν τα παράπονα για την υγείαν του, έκαμεν του την ένεσην τζιαι έφυεν για να συνεχίσει τες δουλειές της ημέρας. Η ζωή έshιει εξάλλου την (καλήν-κακήν) συνήθειαν να συνεχίζεται.

Κάπως έτσι έφυεν ο "Αυτόματος". Ο άθρωπος που οδηγούσεν το μερσεντές το κότσιηνον, το αυτόματον. Που είshιεν καπαρώσει το πλευρόν της προσφυγικής πολυκατοικίας, τζιαι ετράβησεν τζιαι έναν άλυσον μπροστά, με πινακίδαν "Μην παρκάρετε". Εβλέπαν τον συχνά οι γείτονες, πρόσφυγες όπως τζιαι τζιείνος, να κάθεται μέσα στο μερσεντές, την "αγάπην" του όπως την ελάλεν, τζιαι να ρεμβάζει, με την μηχανήν τζιαι τη θέρμανσην αναμμένην. Πόθεν ήταν τζιαι ποιος ήταν ο τόπος του πριν την εισβολήν; Κάποιος εννά ξέρει. Πόσοι ενδιαφέρονται; Καλή ερώτηση. Ίσως ο Πρόεδρος Αναστασιάδης.
Για τούτον καταβάλλει άοκνες προσπάθειες για να επιτευχθεί συμφωνία στο κυπριακόν πριν πεθάνει ο επόμενος "Αυτόματος" στον προσφυγικόν καταυλισμόν.

Ώσπου να υποκύψει ο πρόεδρος στον αμείλικτον εκβιασμόν του χρόνου που χάννεται, τζιαι των γερόντων που πεθανίσκουν πρόσφυγες, stay cool and keep rocking!

Θανατηφόρα Σάτυρα

Άτε τζιαι καλό νέον έτος ρε κοπέλια. Τζιαι όπως εδιερωτάτουν ευλόγως ο φίλτατος Αγρινός, εν ζήτημαν αν το ξέρει το νέον έτος ότι ήρτεν. Διότι ζαττίν τίποτε "νέον" εν έχουμεν, πάλε τα ίδια θωρούμεν τζιαι ακούμεν.

Κατ'αρχήν δείτε την εξής εικόναν σαν εισαγωγήν. Προέρχεται που το περιοδικόν Charlie Hebdo, το οποίον όπως θα έshιετε σίουρα πληροφορηθεί (αφού επλάνταξεν το σύμπαν που το "κλάμαν") έγινεν στόχος τρομοκρατικής επίθεσης με 12 νεκρούς τζιαι 4 κρίσιμα τραυματίες. 

Επροσπαθούσα εχτές να καταλάβω γιατί ούλλος ο κόσμος, όπως έφκαιννεν μέσα που τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (αν τζιαι μόνο με το facebook ασχολούμαι εγώ), εκτυπιέτουν κυριολεκτικά για τούτον που έγινεν. Εσκοτωθήκαν 12 αθρώποι λέει. Τι το τόσον τρομερόν; Κάθε μέρα αν θκιαβάσεις ή ακούσεις ειδήσεις, ακούεις για θάνατον, τζιαι μάλιστα μαζικόν θάνατον, είτε ανάμεσα σε αθρώπους (Συρία, Ιράκ, Αφγανιστάν, που εν τζιαι δίπλα μας) είτε λόγω άλλων αιτιών (π.χ. εκάηκεν το τάδε πλοίον ή έππεσεν το τάδε αεροπλάνον ή επνιήκαν τόσες εκατοντάδες σε πλημμύρες κ.ο.κ.). Αφού εκαταντήσαμεν "εθισμένοι στο αίμα και το σπέρμα", όπως ελάλεν ο φίλτατος κ. Πιπερόπουλος στο μεταπτυχιακόν της διοίκησης επιχ/σεων. Τζιαι δεν θωρείς κάθε μέρα να σαλαβατά ο κόσμος ούλλος για τούτην ούλλην την σπατάλην ζωής. Νάμπου τους έπιασεν ούλλους με τους γάλλους τζιαι το περιοδικόν τους;

Νομίζω παρόμοιαν "απορίαν" με μέναν διατυπώννει ο Πιτσιρίκος στο μπλογκ του, αν τζιαι με άλλα λόγια. 

Κοιτάξετε ξανά την γελοιογραφίαν πιο πάνω. Τι αισθήματα σας προκαλεί; Εγώ είμαι άθεος, τζιαι μάλιστα ενίοτε militant άθεος, αλλά έθθα επέλεγα έτσι τρόπον να "καυτηριάσω" τη θρησκεία. Οϊ επειδή εν της αξίζει αλλά επειδή δεν συμφέρει ρε αδερφέ. Απλά δεν συμφέρει, όπως εκαταλάβαν (αργά δυστυχώς) ο αρχισυντάκτης τζιαι οι σκιτσογράφοι του περιοδικού, που πλέον φυσικά εν υπάρχουν για να το μετανώσουν. Η διαδρομή της προσωπικής πίστης, την οποίαν ούλλοι έχουμεν ανάγκην, είναι ακριβώς τούτον, προσωπική. Δεν σηκώννει "βίαν", διότι η εν λόγω γελοιογραφία, στα δικά μου μμάθκια τουλάχιστον, συνιστά μια μορφή "βίας". Έννεν "επίθεση" τούτη η εικόνα; Εν θίγει, μάλιστα σε βαθμόν "ιεράς οργής" (η οποία επειδή εν "ιερά" προφανώς παίρνει τζιαι άφεσην αμαρτιών που τον αόρατον πατερούλλην); Το εν λόγω περιοδικόν ήταν υπό απειλήν τζιαι αστυνομικήν προστασίαν για τούτον τον λόγον, ότι "επροκαλούσεν". Εν όπως όταν μάθουν ότι μια κοπέλλα που "ντύνεται τολμηρά" έππεσεν ξέρω γω θύμαν σεξουαλικής παρενόχλησης (to say the least) τζιαι το σχόλιον είναι "έτρωεν την η ράshιη της τζιαι τζιείνης". Γιατί τόσον shοκ τωρά; Γιατί ούλλοι εν "Charlie" ξαφνικά; Γιατί έννεν τζιαι "Μουχαμέττης" (σύριος νεκρός) κάθε μέρα ας πούμεν;

Εξάλλου, ούλλοι είμαστεν εύκολα "λαύροι" τζιαι "δίκαιοι" άμα η πιέλλα πιάννει τους "άλλους". Εγώ προσωπικά άμα καταλάβω ότι με ειρωνεύκουνται ή με περιγελούν ή με υποτιμούν με τον άλφα ή βήτα τρόπον έχω πολλά άshιημες αντιδράσεις. Εντάξει έθθα σε σκοτώσω αλλά έναν κάχριν εννά το φκάλω πολλά ευκόλως. Οξά άμα εν για μας εν της παπαθκιάς τα ξύλα ενώ άμα περιπαίζουν το "μουλλάν" εν οκ;

Εν ξέρω πραγματικά που να το πάρω το θέμαν. Η βία εν βία τζιαι έshιει άπειρες μορφές πέραν του κουρπατζιού τζιαι της σφαίρας. Βία μπορεί να είναι να κλείσεις ένα δρόμον, να βρίσεις, να κοιτάξεις τον άλλον έντονα.
Όταν ασκείς βίαν συνειδητά, αργά ή γλήορα κάποια "αντιβία" θα ασκηθεί σε σέναν. Οπότε έσω έτοιμος. Αλλιώς τα αποτελέσματα εν γνωστά. Υπάρχει φυσικά τζιαι η επιλογή να μεν ασκήσεις εσύ βίαν. Εννά μου πεις, εν αρκετόν για να την "γλυτώσεις" που έναν κόσμον όπου η "βία εν η μαμμή της ιστορίας" (που είπεν τζιαι ο Κάρολος); Καλή ερώτηση. Μάλλον οϊ. Αλλά τουλάχιστον αν επιζήσεις, θα δικαιούσαι να "ομιλείς"...

Ώσπου να εύρουμεν άλλην μαμμήν για την ιστορίαν μας, stay cool and keep rocking!