Που ουτοπίαν σε ουτοπίαν

Η συγκεκριμένη λέξη αν αθθυμούμαι καλά εδιατυπώθηκεν που κάποιον συγγραφέαν τζιαι υποδηλώνει κάτι το ιδανικόν τζαι συνάμα ανέφικτον. Φυσικά, όπως σε ούλλα τα φιλοσοφικά θέματα, υπάρχει ο κίνδυνος να μπλέξεις με τες έννοιες τζιαι να καταντήσει η διεργασία γλωσσικός διαγωνισμός. Πάραυτα, για μέναν η συγκεκριμένη λέξη σημαίνει θκιό κυρίως πράματα:

1) Όνειρο

2) Στόχος

Η πρώτη έννοια αμφισβητεί το "ανέφικτον" της ουτοπίας. Αν μπορείς να "ονειρευτείς" κάτι, εν σημαίνει ότι, κατά κάποιον τρόπον, ήδη υπάρχει στο μυαλό σου; Έννεν γεγονός ότι ούλλα τα επιτεύγματα στην βραχύβιαν ύπαρξην του αθρώπου στο σύμπαν εβασιστήκαν σε μιαν σκέψην κάπου σε έναν εγκέφαλον, που σαν σπίθα έδωσεν το έναυσμαν για να γίνουν τα βήματα που τελικά οδηγήσαν σε όσα απολαμβάνουμεν σήμερα; 

Σκεφτείτε ας πούμεν, έναν Κύπριον γεννημένον το 1900 τζιαι που έφτασεν τα 85 χρόνια, τι αλλαγές επρόλαβεν να δει σε τόσο μικρό χρονικό διάστημαν. Ηλεκτρισμός, υδροδότηση, αυτοκίνηση, τηλεπικοινωνίες, διαδίκτυον, γενετική μηχανική, διάστημαν...οι παραπάνω που τούτες τες σημερινές καθημερινότητες θα αποτελούσαν  - κυριολεκτικά - θαύματα για τον ίδιον άθρωπον, αν του εμιλούσες στα 15 του τζιαι μετά στα 75 του. 

Έτσι όποτε συζητώ, ειδικά με νέους αθρώπους, τζιαι αναφέρω τους ότι "ουδέν αδύνατον", εν απογοητευτικόν να τους ακούω τζιαι να τους βλέπω να πασκίζουν να εύρουν "εξαιρέσεις". Να αποκαλούν μιαν επιθυμητήν κατάστασην/ ανακάλυψην/ πρόοδον ως "ουτοπικήν", άρα αδύνατην. Αθθυμούμαι μιαν σκηνήν που την δεύτερην ταινίαν των Star Wars (μπορείτε να την απολαύσετε δαμέ) όπου ο δάσκαλος Γιόντα σηκώννει το διαστημόπλοιον του Λουκ μέσα που το βάλτον όπου ήταν βυθισμένον χρησιμοποιώντας την "δύναμην". Ο Λουκ, που νωρίττερα είshεν αποτύχει ο ίδιος, πλησιάζει έκθαμβος λαλώντας "εν το πιστεύκω" τζιαι ο Γιόντα απαντά του "εν για τούτον που απέτυχες". Εν μια άλλη διατύπωση του "η πίστη κινεί βουνά".

Φυσικά εμιλήσαμεν παλιά για την έννοιαν "πίστη" τζιαι δαμέ εννοούμεν το "belief" τζιαι όχι το "faith" (η τυφλή, θρησκευτική πίστη δηλαδή), το οποίον προσωπικά βρίσκω ως υποσκαπτικόν στην πρόοδον, γιατί προάγει την μοιρολατρίαν τζιαι το "πίστευε και μη ερεύνα". Για να βάλεις ένα στόχον πρέπει πρώτα να "ονειρευτείς" το αποτέλεσμαν. Για να ονειρευτείς το αποτέλεσμαν τζιαι να το στοχεύσεις, πρέπει να "πιστέψεις" ότι μπορεί να τα καταφέρεις. Πολλές φορές ενάντια στα καθιερωμένα στερεότυπα τζιαι την αμφισβήτησην. Ο δρόμος της πραγματικής προόδου εν πάντα σπαρμένος με εμπόδια. Τζιαι ο σωστός "πιστός" δοκιμάζει συνεχώς την "πίστην" του με "τεκμήρια", τζιαι εν έτοιμος να αμφισβητήσει τα πάντα.

Οι ουτοπίες λοιπόν έχουν τον σκοπόν τους. Ο άθρωπος εξάλλου βαδίζει που ουτοπίαν σε ουτοπίαν τζιαι κάθε επίτευγμαν αννοίει το δρόμον για τα επόμενα. Φυσικά, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος, να γινούμεν μύωπες (πολλοί όντως το παθαίνουν) τζιαι μηδενιστές. Αντί να συγκρίνουμεν την κατάστασην μας με το χτες, (ή με μιαν δυσμενέστερην κατάστασην γενικότερα) συγκρίνουμεν την πολλές φορές με μιαν "ιδεατήν" κατάστασην, με αποτέλεσμαν πάντα να είμαστεν μίζεροι τζιαι ανικανοποίητοι. Ακόμα shιειρόττερα, να αναπολούμεν στοιχεία ενός παρελθόντος που εν θα επιστρέψει πλέον, τζιαι που μέσα στο στρεβλωμένον μας οπτικόν πεδίον, φαντάζει ανώττερον. Που τούτην την έννοιαν, θέλει προσοχήν πως χειριζούμαστεν τα όνειρα μας τζιαι που τοποθετούμεν τον εκάστοτε "πήχυν". Καλλίττερα να πετύχεις κάτι μικρόν παρά να αποτυγχάνεις συνεχώς σε κάτι "μεγάλον". Τζιαι πάντα να αθθυμάσαι να κοιτάζεις τόσον ψηλά όσον τζιαι χαμηλά. 

Ώσπου να επιτευχθεί η επόμενη "ουτοπία" (μια λειτουργική συμφωνία στο κυπριακόν λόγου χάρην), stay cool and keep rocking!

Porca miseria Κυπραίοι...

"Πόθεν αίσχος έπρεπεν να λαλούν!" ωρύεται ο ένας. "Μα εν πολιτικούς που έχουμεν σε τούτον τον τόπον σιόρ; Να μας περιπαίζουν μέρα μεσημέριν;"

"Άσσιχτίρ οι διεφθαρμένοι!"ξιτιμάζει η άλλη! "Για τα ριάλια του κάθε ολιγάρχη καπιτάλα οι ζωππόβορτοι οι Κυπραίοι αφήνουν να ισοπεδωθούν τα καημένα τα shελονούθκια! Ξέρετε άλλη χώραν που να κάμνουν έτσι πράματα;"

"Μα να τρώει τα κονδύλια της Ε.Ε. μια Ροζαλίτα τζιαι να την αφήνουν να αλωνίζει έτσι σχέδιον;"απελπίζεται μια τρίτη. "Σε σοβαρές χώρες όποιος πάει να κάμει έτσι πράμαν κόφκουν του τα shέρκα του, οϊ όπως δακάτω".

"Αστυνομικόν άθρωπον τζιαι να τον πιάννουν να αυνανίζεται δημοσίως ρε κουμπάρε;" διερωτάται κάποιος άλλος. "Μα που ζούμεν σιόρ; Άτε κανεί τζιαι πάμεν να φύουμεν που την Μπανανίαν, εν αντέχεται". Τζιαι εν πολλοί φαίνεται που συμμερίζουνται τούτες τες "τάσεις φυγής". Ε, λοιπόν, οι πόρτες εν ανοιχτές τζιαι οι shύλλοι δημμένοι...

Έφερνα τα στο μυαλό μου, βουττημένος στην θάλασσαν του Μενεού, μετά που μόλις 20 λεπτά οδήγημαν που το σπίτι μου, καθώς ο ήλιος έππεφτεν πίσω που τους κοντινούς λόφους, όπου εμπορούσα να διακρίνω έναν αξιοσημείωτον αριθμόν ανεμογεννητριών, τζιαι εσκέφτουμουν πόσον μίζεροι εν κάμποσοι που μας τζιαι πόσον λλίον εκτιμούν το τι έχουν τζιαι το που ζουν. Τζιαι πως προτιμούν να επικεντρώνουνται στα αρνητικά, ωσάν να αδυνατούν να δουν κάτι το θετικόν να αναθαρρήσουν νάκκον.

Εντάξει, εν λέω, υπάρχουν πολλά ενοχλητικά, έως απαράδεκτα δεδομένα στη μέσην πραγματικότηταν της Κύπρου τζιαι των Κυπραίων αλλά παράλληλα υπάρχουν πολλά καλά, τα οποία κατά τη γνώμη μου, εν παρασάγγας παραπάνω. 

Τουλάχιστον ας πούμεν, εμάς εν μας κτυπούν τυφώνες που να ισοπεδώνουν τα πάντα μιαν την άλλην, όπως κάποιες πολιτείες των Η.Π.Α. ή ολόκληρη η Καραϊβική. Ούτε μας καταπλακώνουν οι λασπο-πλημμύρες όπως σε τόσες ασιατικές τζιαι αφρικανικές χώρες. Ούτε ισοπεδώνουν τες πόλεις μας οι πόμπες όπως δαμέ δίπλα στη Συρίαν. 

Ο ήλιος δακάτω λαμπει 95% του χρόνου τζιαι έρκουνται με τα εκατομμύρια να λιαστούν αλλά εμάς ενοχλεί μας. Πάφφα πούφφου ούλλη μέρα, κλεισμένοι μέσα στα κλιματιστικά, τζιαι δώστου οι φωτογραφίες με τα 45άρκα τζιαι τα 50άρκα στα θερμόμετρα. Μόλις όμως κάμει λλίον κρυούδιν ή καμμιάν νεροποντήν λλίον δυνάμενην, πάλε αρκέφκει η μουρμούρα: "Μα πόσον κρύον σιόρ, εμαρκώσαμεν. Έδωκα τζιαι €500 για θέρμανσην!" ή "Πάλε επλημμυρίσαν οι δρόμοι, εν δήμαρχος τούτος;" κλπ. Η ίσια μας βασικά εν βρίσκεται ακόμα τζιαι με τα "καιρικά φαινόμενα".

Ως αρκετά πρόσφατα, το αυτοκίνητο εν εκρίναμεν αναγκαίον να το κλειδώσουμεν καν. Τωρά σίουρα πρέπει να κλειδώσεις τζιαι καλά κάμνεις να μεν αφήκεις πράματα αξίας εκτεθειμένα. Αλλά τουλάχιστον περπατάς τη νύχταν άφοβα, σε αντίθεσην με πολλές ευρωπαϊκές χώρες, ακόμα τζιαι τες πιο ανεπτυγμένες. Η μικρή κοινωνία μπορεί να εν "χωρκάτικη" τζιαι "αδιάκριτη", αλλά παράλληλα εν οικεία τζιαι οι δεσμοί της οικογένειας εν δυνατοί ακόμα. Γι'αυτόν εν είσαι μόνος σου όταν κάμνεις μιαν αρχήν επαγγελματικήν ή οικογενειακήν, οι δικοί σου εν τζιαμέ κατάϋρα να σε στηρίξουν. Εννά μου πεις, γίνεσαι 30-40 χρονών τζιαι ακόμα παίρνεις καππακλίν της μάμμας σπίτιν, αλλά στο κάτω-κάτω, προτιμάς να ζεις στην Αυστρίαν που μόλις κλείσεις 18 σύρνουν σε έξω που το σπίτιν γιατί "ενηλικιώθηκες"; Ουδέν καλόν αμιγές κακού.

Οι πολιτικοί μας εν διεφθαρμένοι ναι. Πέτε μου μιαν χώραν, ακόμα τζιαι που τες "προηγμένες", που έννεν διεφθαρμένοι. Εν ίδιον του κράτους τζιαι της εξουσίας η διαφθορά. "Μα τζιαμέ τιμωρούν τους, δαμέ αλωνίζουν" λαλούν σου. Ναι φίλε μου, το κράτος σου όμως εν 67 χρονών, τα δικά τους εν 200 τζιαι 300 χρονών. Στην εξουσίαν δακάτω ακόμα εν αθρώποι που εζούσαν στα πρώτα του βήματα, τζιαι μάχουνται να τους διαδεχτούν τα κοπελλούθκια τους. Οι άλλοι έχουν τόσες γενιές πολιτικών τζιαι τόσην παιδείαν στην πολιτικήν αγωγήν τζιαι ακόμα αντιμετωπίζουν διαφθοράν. Γιατί σου κάμνει τόσην εντύπωσην; Ξεχνάς επίσης την "στρέβλωσην" του κυπριακού τζιαι τι "καθυστέρησην" προκαλεί στην "πολιτική νοημοσύνην" τούτου του τόπου;

Ο μέσος Κυπραίος εν φωνακλάς ναι αλλά σκάζει σου τζιαι κανένα χαμόγελον. Εν παραπονιάρης αλλά εν τζιαι εργατικός. Θέλει τα ούλλα δικά του αλλά εν έτοιμος να βοηθήσει έναν άγνωστον. Δυσπυρκά στες ουρές αλλά περιμένει τη σειράν του. Χωρίζει εύκολα αλλά αρέσκει του η οικογένεια. Εν εγωκεντρικός αλλά θέλει φίλους, τζιαι μάλιστα πολλούς. Οι δε Κυπραίες, εν τσαούshες, αλλά - θεωρώ - εν οι πιο ερωτικές τζιαι οι πιο όμορφες γυναίκες του κόσμου!

Όταν λοιπόν σε μιαν ώραν μπορείς να βρεθείς που τα ύψη του Ολύμπου στες πιο καθαρές παραλίες της Ευρώπης, μεν νοσταλγείς τα shιόνια της Κεντρικής Ευρώπης ή τους τυφώνες της Καραϊβικής.
Όταν κάθε παθκιά του τόπου σου εν ιστορία τζιαι πολιτιστική κληρονομιά, μεν μελαγχολείς στην σκέψην του Λούβρου ή της Σκάλας του Μιλάνου. Όταν μπορείς να γευτείς ορισμένες που τες πιο νόστιμες γεύσεις της μεσογειακής κουζίνας, μεν ξερογλύφεσαι με πάπιαν Πεκίνου ή βατραχοπόδαρα. Όταν μπορείς να περπατήσεις ή να ποδηλατήσεις ανάμεσα στα πιο όμορφα τζιαι ποικίλα γήινα ανάγλυφα τζιαι φυτά, μεν μακαρίζεις τους Ευρωπαίους επειδή έχουν ποδηλατόδρομους στα αχανή αστικά τους κέντρα.

Κάμε κριτικήν, οϊ μηδενισμόν. Να θωρείς τζιαι πιο ψηλά, ναι, αλλά θώρε τζιαι που πατάς τζιαι τι κατέχεις, τζιαι πόσοι εν σε shιειρόττερην μοίραν. Κανεί πιον με τη μιζέρκαν, είμαστεν αδικαιολόγητοι, είμαστεν αχάριστοι.

Ώσπου να κόψουμεν τη μιζέρκαν, stay cool and keep rocking!